Martxoko oilarra eta lamia

Behin bazen, martxoan, abereak edaten ematera baserritik atera zen gazte ilegorri bat. Edateko lekutik bueltan, ilundu zuen eta, gainera, gazte ilegorriak sumatu zuen lamia bat segika zebilkiola; gazte ilegorria beldurtu zen, lamiak ez ote zuen harrapatuko beldur baitzen. Gaua zen eta etxeraino artean puska on bat gelditzen zitzaion… eta lamiak atzetik jarraitzen zion.

Orduan gazteak gogoratu zuen lamiak gauez bakarrik ibiltzen direla, eta oilarrak kantatu orduko desagertzen direla lamiak.

Martxoa zenez, gazte ilegorriak esan zuen:

- Martxoko oilarra, arren! Kantatu ni salbatzearren!

Eta oilarraren kantua aditu zen, gaua izanda ere: kukurruku!

Orduan lamiak alde egin zuen, haserre bizian, hauxe esaten zuelarik:

- Madarikatua oilar horren mihia, horrengatik galdu baitut gazte ilegorria!

Hala bazan martxoan, Abaurrepeako plazan, saguzarrak dantzan

Abaurrepean ikasia