Andu Lertxundiren Konpainia Noblean izeneko
liburu gogoangarrian, 85. orrian, agertzen da pasarte eder hau:
AIZTIAN HAN NINTZEN ETA ORAIN HEMEN“Aiztian han nintzen eta orain hemen, esanez bukatzen zituzten Aezkoakoek
beren ipuinak. Ordu arte aho zabalik eta miraz eduki duen haurra protestaka hasi zaio Aezkoako amonari beste ipuin bat eskatuz, umeak ez baitu oraingo eta hemengo errealitatera itzuli nahi, ipuinak iraun bitartean aiztian (arestian) eta han denbora-espazio fikziozkoetan ibili eta gero.
Aita-semeen arteko harremanetan, iraganeko afektibitatea da arestian eta han; zaharron ezinaren errealitate gordina, berriz, orain eta hemen. Ai afektibitatea urritzen denean, zenbat kostatzen zaigun harremanen errealitate gordinari eustea! Aezkoakoena bezalako formularen bat bilatu beharko genuke hi, seme edo aizu, aita esan, eta arestian han ginenak, orain eta hemen garen bezalakoak agertzeko: ni zahar baldar, eta semea afektibitatea gaurkotu ezinik, alegia."
Ezin izan diot tentaldiari eutsi eta blog xume honetara ekarri dut...
